Koniczyna nasiona

Koniczyna znajduje szerokie zastosowanie w rolnictwie: uprawiana jest jako roślina pastewna na łąkach i pastwiskach, na siano oraz zielony nawóz; doskonale nadaje się na paszę dla bydła i drobiu. Dzięki bakteriom brodawkowym zasiedlającym jej korzenie posiada zdolność wiązania azotu atmosferycznego i wzbogaca glebę w ten pierwiastek. Koniczyny stanowią również ważny element płodozmianu: poprawiają strukturę gleby, zwiększają jej biologiczną aktywność oraz zawartość materii organicznej. Chociaż na przydomowych trawnikach często traktowane są jako niepożądane chwasty, w czasie suszy znacząco podnoszą odporność trawy na wysychanie i pozwalają ograniczyć dokarmianie trawnika nawozami azotowymi. W Polsce w powszechnej uprawie znajduje się kilka gatunków koniczyn, zarówno jedno- jak i wieloletnich. Do tych pierwszych zaliczamy m.in. koniczyny perską i aleksandryjską; pozostałe, takie jak koniczyna biała, czerwona, inkarnatka i szwedzka uprawiane są zwykle przez 2-3 lata.

Największe zapotrzebowanie na wodę mają koniczyny białoróżowa, czerwona i perska, większą tolerancję na suszę wykazują inkarnatka i koniczynaaleksandryjska. W uprawie polowej najpopularniejszym gatunkiem jest koniczyna czerwona, która preferuje żyzne ziemie o odczynie zbliżonym do obojętnego. Najmniej wymagająca w uprawie jest natomiast popularna koniczyna biała, która często rośnie także dziko i to właśnie wśród jej liści odnaleźć można czasem szczęśliwą czterolistną koniczynkę. Koniczyny biała i szwedzka są także cennymi roślinami miododajnymi, przywabiającymi pszczoły i dostarczającymi im pożytku. Kwiaty i ziele koniczyny czerwonej zbierane w początkowej fazie kwitnienia stanowią surowiec leczniczy, z którego przygotowuje się wyciągi działające wykrztuśnie i moczopędnie, natomiast odwary stosowane są przy zaburzeniach trawienia, zwłaszcza przy braku apetytu i zaparciach. Koniczynowe kwiaty zaliczamy także do kwiatów jadalnych – stanowią ciekawy dodatek i urozmaicenie sałatek, surówek i słodkich deserów.